Lenny Waasdorp

“Ik wil zo heel graag dat dingen een ziel hebben. Bezieling, daar gaat het om, en om betekenis geven. Dat situaties, de mensen om mij heen en de dagen, betekenisvol zijn. Je kan aan de kunst die ik maak, direct zien wat me bezighoudt. Daar zit het minste ruis tussen. Met taal is dat anders. Ik haal inspiratie uit de dingen om mij heen. Er is veel om je over te verwonderen en te verbazen. Als je maar kijkt. Met mijn werk wil ik zeggen: ‘Kijk dan!’

Ik heb de Koninklijke Academie gedaan, daarna nog een postacademische DNA (De Nieuwe Academie) en ik studeerde een paar maanden aan de Marmara University in Istanbul. Het grappige is dat ik in al die opleidingsjaren vrijwel nooit fotografeerde. Dat deed ik daarvoor wel en in het laatste jaar van die, in totaal acht jaar kunstonderwijs, ben ik daar weer mee begonnen. Wonderlijk. Ik weet niet waarom ik dat zo doe. Het is nu de discipline waarin ik mijzelf het meeste en makkelijkste uit. 

Voor ik aan de academie begon, heb ik in tweestrijd gestaan of ik niet een opleiding tot zilversmid zou doen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor autonoom beeldende kunst en heb dat met ontzettend veel plezier gedaan. Ik was zo gelukkig daar. Twee jaar geleden dacht ik: waarom ga ik het niet alsnog doen? Sindsdien volg ik lessen. Er valt zoveel te leren en ontdekken. Het is een prachtig en veelomvattend ambacht. Ik vind het heel erg inspirerend. En ook daarin wil ik graag dat het betekenisvol is. Dat kunst mooi is, heeft altijd meerwaarde, maar is bij mij nooit het doel. Begin dit jaar had ik liefdesverdriet. Ik heb toen een zilveren containertje gemaakt waarin je je tranen kan opvangen. Het containertje hangt aan zwart strikje en een speld zodat je het op je hart kan dragen. Daar waar het verdriet zit. En de liefde. Dat is troostend. 

Samen met Karin Goertz uit Amsterdam maakte ik een ring die ik de Nipplering noem. Karin is verantwoordelijk voor de prachtige keramieken tepel van de ring. Het idee ontstond doordat mijn Facebookprofiel diverse beperkingen opgelegd kreeg. Stomtoevallig had ik in korte tijd tweemaal een foto van een kunstwerk met ergens erop een vrouwentepel gepost. Mannentepels mogen zichtbaar zijn, oorlog ook, maar voor het zichtbaar maken van een vrouwentepel dien je gestraft te worden. De beperkingen voelde als een digitaal enkelbandje. 

De reden die Facebook je dan geeft, vind ik vreselijk: ‘You repeatedly violated the Community Standards.’ Violated. Hoe kan een vrouwentepel violating zijn? Ik snap het niet, maar het voelde alsof ik mij moest wapenen en maakte de ring zo groot als een boksbeugel. Toen de beperkingen voorbij waren, plaatste ik een foto van de ring op Facebook en kreeg ik een ‘Fuck You!’ als reactie van een, inmiddels geblokkeerde, volger. 

Door zo’n proces wordt de ring een conversation piece en krijgt het betekenis. Dan is het niet alleen een stukje metaal met porselein, maar vallen vorm en inhoud samen. 

Het is belangrijk om de creatieve energie te laten stromen. Als die kriebelt, voelt dat goed. Ik maak vaak de hele dag door foto’s. Die flow of energy is prikkelend. Wanneer ik aan het maken ben, de fase na het denken, vergeet ik alles en verdwijn ik in het proces. En dat is ongelofelijk lekker, gewoon verdwijnen…”